ابر پروژه جنجالی دولت پزشکیان در قم خبرساز شد
در جریان سفر استانی عصر چهارشنبه رئیس‌جمهور به قم، مسعود پزشکیان با ابراز امیدواری نسبت به آینده پروژه فرودگاه این استان، از آن به‌عنوان طرحی با «افق روشن» یاد کرد. این سخنان، بیش از آنکه نشان از درک واقعیت‌های توسعه‌ای کشور داشته باشد، بازتاب نوعی نگاه تبلیغاتی و بی‌توجه دولت به اولویت‌های اقتصادی کشور است.
شهر قم در فاصله‌ای نزدیک با فرودگاه بین‌المللی امام خمینی (ره) قرار دارد؛ فاصله‌ای که حدود یک ساعت با خودرو طی می‌شود و برای بسیاری از مسافران کاملاً در دسترس است. زیرساختی که نه‌تنها قابلیت پاسخگویی به نیازهای حمل‌ونقل هوایی قم را دارد، بلکه در مقیاسی فرامنطقه‌ای عمل می‌کند. این فاصله تا فرودگاه مهرآباد تهران چیزی حدود دو ساعت و تا فرودگاه اصفهان حدود سه ساعت است. در چنین شرایطی، صرف هزینه‌های هنگفت برای احداث یک فرودگاه جدید، منطقی به نظر نمی‌رسد، مگر آنکه هدف از این سرمایه‌گذاری، چیزی فراتر از منافع ملی باشد.
تجربه گذشته نیز مؤید این نگرانی است. در زمان ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد، طرح راه‌اندازی فرودگاه‌های متعدد در شهرهای مختلف کشور منجمله سمنان، گناباد، شاهرود، و اردبیل اجرا شد، اما نتیجه‌اش در بسیاری موارد، ساخت فرودگاه‌هایی بود که کم پرواز یا بی پرواز بودند و به نمادی از هدررفت منابع ملی تبدیل شدند.
اظهارات رئیس‌جمهور در حمایت از پروژه‌ای که از ابتدا محل تردید و انتقاد کارشناسان بوده، این گمانه را تقویت می‌کند که دولت وی به‌جای تمرکز بر مسائل کلان کشور، در تلاش است با طرح‌هایی پر سر و صدا اما کم‌ثمر، حمایت برخی چهره‌های مذهبی و اثرگذار قم را جلب کند؛ رویکردی که بیشتر به سبک رفتارهای انتخاباتی نمایندگان مجلس شباهت دارد تا تدبیر رئیس قوه مجریه.
در شرایطی که کشور با محدودیت منابع، بحران‌های زیرساختی و نیازهای فوری در حوزه‌هایی چون آب، آموزش، انرژی و حمل‌ونقل بین‌شهری روبه‌روست، دست و پنجه نرم می‌کند، باید دید طرح احداث فرودگاه برای قم که رییس جمهوری مطرح کرده، تا چه اندازه پاسخگوی نیازهای ملی است؟ و اینکه در این شرایط که مشکلات اقتصادی و زیربنایی به‌طرز فزاینده‌ای افزایش یافته، پروژه فرودگاه قم قرار است چه میزان از مشکلات کشور را حل کند؟
اصرار بر ادامه چنین پروژه‌هایی، آن هم در شرایطی که بنظر می‌رسد این اظهارات بیشتر با هدف جلب نظر برخی علمای قم مطرح شده تا حل معضلات واقعی کشور، بیش از آنکه نشانی از امید به آینده باشد، زنگ خطری برای مدیریت منابع عمومی و اولویت‌بندی ملی است.
